About

Foto: Sophie Oelrich

Mijn naam is Suzanne en woon samen met mijn vriend Fabien en onze katten in Rotterdam. Sinds 2013 geef ik op deze plek op het internet antwoord in woord en beeld op een vraag die de meeste vega’s en vegans heel bekend in de oren zal klinken: wat eet je dan wel?

Tussen de dieren

Ik ben letterlijk opgegroeid tussen dieren. Op mijn zevende verhuisden we van Krimpen aan den IJssel naar Rotterdam en trokken in het huis dat mijn opa voor zichzelf en mijn oma had gebouwd, maar helaas nooit heeft kunnen wonen omdat hij overleed toen het bijna af was. Achter het huis waren zover je kon kijken uitgestrekte weilanden waarvan er één bij ons huis hoorde. Dagelijks hing ik er rond tussen onze schapen, geitjes, kippen en honden: ik voelde een diepe connectie met ze. Veel meer dan ik voelde met leeftijdsgenoten achteraf gezien. Bij mooi weer nam ik mijn schoolboeken mee naar het weiland en maakte daar mijn huiswerk terwijl ik omringd was door de dieren, die mijn ouders trouwens voor niets anders dan de lol hielden. Ze hoefden niets: ze mochten er zijn tot het hun tijd was.

Suus & Spons

Rond mijn achtste begon ik een bedrijf: Suus & Spons. Mijn verdienmodel bestond uit het wassen van auto’s en mijn klantenkring bestond uit 3 mensen: mijn vader, moeder en oudere zus die net haar rijbewijs en eerste autootje had. Auto’s wassen kon me gestolen worden. Er was namelijk iets veel leukers wat er bij mijn bedrijf kwam kijken: marketing! Al had ik op die leeftijd geen idee dat dat zo heette. Ik maakte mijn eigen magazine speciaal voor mijn klanten. Met papier, stiften en stickers en alles met de hand, want ik had geen computer of kopieermachine.

Mijn magazine had dan ook een oplage van 1, waardoor ik mijn klanten verzocht het exemplaar door te geven aan de volgende klant nadat ze het hadden gelezen. In mijn tijdschrift schreef ik autogerelateerde moppen, tips om je auto schoon te houden, het laatste nieuws op het gebied van auto’s, gedichtjes over auto’s en alles wat er verder in me opkwam. En natuurlijk verzorgde ik met viltstiften en potloden zelf de illustraties. Helaas zijn de magazines verloren gegaan maar kwam er bij het opruimen van mijn ouderlijk huis een heuse Suus & Spons kortingsbon tevoorschijn, met de prijzen nog vermeld in guldens. Deze bon had ik getypt en geprint op het kantoor van mijn vader en voorzien van een illustraties.

Jan, Jans en de Kinderen

Thuis waren we geabonneerd op een aantal tijdschriften en ik verslond ze. Als klein meisje begon het met de Bobo en titels als Tina en Popfoto volgden. Iedere vrijdag in de namiddag werden ze bezorgd: een stapel gloednieuwe tijdschriften lag dan in de brievenbus die bij het hek van de oprit hing. Soms liep ik er wel 10 keer naartoe om te kijken of de bezorger al geweest was. En als ze er dan waren dan was ik door het dolle heen: de boekies zijn er! Het was een ritueel: ik sorteerde ‘de boekies’ eerst van minst leuk naar allerleukste en dan lezen maar. Margriet, Libelle, Viva, Flair, Hitkrant, Popfoto, Tina, Yes. Vol verhalen en weetjes, songteksten en posters.

Van damesblad Libelle was er één favoriet onderdeel: de strip van Jan, Jans en de Kinderen op de achterkant. Daarin stond een gezin centraal die bestond uit vader Jan, moeder Jans, oudste dochter Karlijn en jongste dochter Catootje. Ze maakten iedere week weer grappige en vaak herkenbare dingen mee. Op een dag las ik de strip die bleef dagen in mijn hoofd bleef hangen. Karlijn vertelde aan haar zusje dat ze vegetariër werd terwijl ze een bord vast hield waarop was geschreven: vlees eten is gemeen. Ik was tien jaar, het was 1988 en ik had nog nooit van het woord vegetariër gehoord. En waarom was vlees eten gemeen?

Documentaire

Een paar weken later zapte ik ‘s middags langs wat programma’s op tv. Ik bleef hangen bij een documentaire waarin een koe te zien was die werd geslacht. Ik was in shock. Zoiets had ik nog nooit gezien. De koe kreeg met een soort pistool een pin tussen zijn ogen en dat was dat: de koe was dood. Door die beelden legde mijn brein ineens de link: dus daar komt vlees vandaan en dit is wat Karlijn bedoelde! Diezelfde avond verklaarde ik aan tafel dat ik vegetariër werd. Ik vermoed dat iedereen dacht ‘ja hoor natuurlijk, tot het moment dat we je favoriete koteletjes eten zeker’ maar sinds die dag heb ik geen hap vlees meer gegeten.

School

Na de lagere school ging ik naar de MAVO. Hevig in de puberteit en had het zoals zo veel brugpiepers maar moeilijk met mezelf. Om aan mijn dagelijkse sores zoals jeugdpuistjes, de onbeantwoorde liefde van de leuke jongen uit klas 3C en de onzekerheid over mijn uiterlijk te ontsnappen had ik een manier gevonden en dat was door te schrijven. Ik kroop via mijn pen in mijn eigen wereld en schreef vele schriften vol verhalen. Ik creëerde zo iets waarin ik mezelf helemaal kon verliezen en vond dat zo fijn. Via het schrijven maakte ik allerlei avonturen mee en was alles mogelijk. Ik schreef zelfs stiekem tijdens de les op school, met het risico om betrapt te worden al is dat gelukkig nooit gebeurd.

Wat wil je worden?

De vraag die om de hoek kwam kijken bij het naderen van het einde van mijn tijd op de middelbare school. Ik zag het voor me: bij een tijdschrift. Welke vervolgopleiding hoorde daar dan bij? Ik had geen idee en zag alleen het droombeeld voor me. Stukjes schrijven, foto’s zoeken voor bij die stukjes, allemaal dingen die leiden tot dat prachtige glimmende magazine in het rek in de winkels! Het leek me een droombaan. In werkelijkheid moest ik na de MAVO een serieuze keuze maken en ik wist niet waar ik goed in was. Ik moest het zelf een beetje uitzoeken en ging maar voor wat een paar vriendinnen deden: naar een school waar ik qua richting werkelijk niets te zoeken had en op een niveau dat veel te hoog voor me gegrepen was.

Werken

Na een paar maanden kon ik in een traject stappen waar ik wel oren naar had: vier dagen werken en één dag naar school. Ik werkte als bijbaan al langer in de supermarkt van mijn ouders en dat werd nu uitgebreid naar 4 dagen. De dag per week naar school bleek een paar uurtjes in de avond te zijn en daar stopte ik mee zodra ik niet meer leerplichtig was. Geld verdienen, weg van die stomme scholen! Hierdoor kwam ik terecht in de veel te lang durende comfort zone van in de vertrouwde wereld van in de supermarkt werken, waardoor mijn droom van op de redactie van een tijdschrift werken steeds verder van me af dreef. Jaren gingen voorbij, al volgde ik in mijn vrije tijd wel verschillende cursussen op het gebied van journalistiek en beauty zoals de opleiding vakdiploma drogisterij, omdat ik ook erg geïnteresseerd was in alles wat er kwam kijken bij beauty en verzorging.

Pure Cuteness

Jaren later maakte ik rond 1999 voor het eerst kennis met internet. Er ging een wereld voor me open! Ik was verslingerd aan het volgen van weblogs: mijn favoriete bloggers kwamen uit onder andere Australië en Amerika. Ik vond het zo tof om een kijkje in hun alledaagse leven daar aan de andere kant van de wereld te krijgen via mijn beeldscherm! “Waarom begin je er niet zelf één?” was de vraag die toen ontstond. Dit was in 2001, lang voor de komst van WordPress. Lang ook zelfs voor Google en YouTube er waren. Er bestonden geen tutorials, je moest alles zelf uitvogelen. En daar was toen mijn allereerste website: Pure Cuteness. Daarop schreef ik bijna dagelijks stukjes in zowel het Nederlands als in het Engels en deelde allemaal ‘cuteness’ zoals de toen populaire bewegende gifjes en andere plaatjes. Mijn blog werd opgemerkt door een aantal tijdschriften zoals Veronica Gids en Computer Idee en groeide snel in bezoekersaantallen.

Webdesign

Ik ging me meer verdiepen in het bouwen van websites. Ik vond het zo leuk! Inmiddels was mijn vader met pensioen en had de supermarkt verkocht aan Ahold, die er binnen een paar jaar een AH filiaal van maakte. Dat betekende dat ik samen met een groep collega’s boventallig werd verklaard: mijn functie bestond niet binnen AH en ik werd geholpen met het vinden van een andere baan. Daarbij werd gekeken naar mijn wensen: wat wilde ik? Iets met webdesign! En ondanks dat ik alleen hobbymatige ervaring had werd ik na mijn eerste sollicitatie aangenomen bij een webdesign bedrijf. Ik nam tijdelijk het werk over de webdesigner die met zwangerschapsverlof ging. Ik werd in het diepe gegooid en leerde ik korte tijd zoveel. Na terugkomst van de webdesigner kreeg ik een contract aangeboden en ben er met veel plezier blijven werken. In mijn vrije tijd leerde ik veel bij, zo kreeg ik Photoshop steeds beter onder de knie en maakte voor mezelf fictieve tijdschriften covers om wat te oefenen.

Wat eet je dan wel?

Door het boek van Amber Albarda ‘eet jezelf mooi, slank en gelukkig’ raakte ik geïnteresseerd in gezonde voeding. Ik bakte voor het eerst in mijn leven een cake en die lukte nog ook: de rustieke blauwe bessencake uit het boek van Amber. Ik probeerde meer recepten uit en begon koken en bakken echt leuk te vinden. Ik wilde het vastleggen via een blog en misschien zo ook wel anderen inspireren: het was de hoogste tijd voor een foodblog! Wat eet je dan wel begon ik in augustus 2013.

Vegan Challenge

Nadat ik in 2017 voor de tweede keer meedeed aan de Vegan Challenge maakte ik de stap van vegetariër naar veganist.

Groei

Nadat ik die stap had gezet begon Wat eet je dan wel ineens nog harder te groeien. Ik kreeg hier en daar een betaalde samenwerking en ik wist: dit is wat ik wil! Ik vond het zo mooi om mijn opgedane kennis en ervaringen over veganisme te delen met een steeds groter wordend publiek. En nog vind ik dat dagelijks één van de leukste dingen aan wat ik doe. Zoveel mogelijk mensen inspireren om vaker te kiezen voor plantaardig!

Vegan Awards

In 2018 was ik samen met 4 anderen genomineerd voor een Vegan Award in de categorie beste vegan blog of vlog. Met maar liefst 45,27% van de stemmen won ik deze award, waar ik nog iedere dag dankbaar voor en trots op ben!

Samenwerken?

Heb je interesse in een samenwerking met wateetjedanwel.nl? Een product review, winactie of het inkopen van advertentieruimte bijvoorbeeld? Bekijk dan deze pagina. Ik kijk ernaar uit om van je te horen!

Foto: Sophie Oelrich

Print Friendly, PDF & Email
Share: